Ég hef haldið áfram að lesa minningarbækur Jóns Óskars og er núna staddur í þeirri síðustu, Gangstéttum í rigningu. Hún virðist mér einna best stíluð, hreinlega afbragðsvel skrifuð á köflum og skemmtileg. Við lesturinn hef ég orðið þess áskynja sem ég gerði mér ekki grein fyrir áður, að margar af frægustu ljóðabókum tímabilsins 1940-1960 voru gefnar út í eigin útgáfu og höfundarnir nutu oft minni en engrar viðurkenningar. Þetta gildir um Svartálfadans eftir Stefán Hörð Grímsson, sjálfa Dymbilviku eftir Hannes Sigfússon og meira að segja Þorpið eftir Jón úr Vör. Undarlegt er hvað sú bók hefur orðið fræg miðað við viðtökurnar sem hún fékk fyrst en þær voru verri en engar. Ekki er hægt að segja að Mál og menning og Heimskringla hafi reynst ungum og hæfileikaríkum höfundum haukur í horni á þessum tíma. Satt að segja velti ég því fyrir mér hvaða gagn Kristinn E. Andrésson gerði íslensku bókmenntalífi þegar upp var staðið. Kannski sáralítið þegar upp var staðið.