Ég var í sumarbústað í Úthlíð um síðustu helgi og fór m.a. á ball með Mannakornum. Aldurssamsetning gesta var 17-60 ára. Á dansgólfinu var austurlenskur túristi sem dansaði einn síns lið undir þekktum íslenskum slögurum frá 8. og 9. áratugnum. Það var sérkennileg sjón. Almennt heppnaðist helgin vel en því er samt ekki að neita að mér þykir fátt hrífandi við staði á borð við Úthlíð, Flúðir, Húsafell og fleiri. Á slíkum stöðum er haugur af sumarbústöðum, mikið af trjágróðri sem hefur verið plantað á síðustu árum eða áratugum, verslunar- og þjónustumiðstöð, sjoppur og mikið af fólki sem fer á fyllerí. Þessir staðir eru eins konar sumarbústaða-Grafarvogur.

Um næstu helgi fer ég hins vegar á staði sem höfða til mín: Skagafjörð og Siglufjörð. Ég er að lesa gamla frásögn eftir Sigvalda Benjamínsson sem lýsir því hvernig hann komst með miklum harmkvælum og eftir krókaleiðum til Skagafjarðar sem var fyrirheitna landið í huga hans. Ég gæti aldrei hugsað mér að búa í Skagafirði en birtan þar og litbrigðin í fjöllunum heilla mig. Auk þess er hann sögusvið í mörgum frábærum smásögum Indriða G. Þorsteinssonar og stundum reyni ég að lifa mig inn í þá stemningu þegar ég á leið þarna um. Ekki ósvipað því að sögur Alice Munro eru farnar að vekja mér áhuga á Kanada, hvað sem ég svo á eftir að gera í þeim málum, kannski ekkert.