Lífið er svo áhyggjulaust að það versta sem getur hér um bil gerst er að hringja í vitlaust númer, í Erlu þegar ég ætla að hringja í mömmu. En allt er breytingum undirorpið og ekkert er öruggt. En sumir virðast einfaldlega vera gæfusamir. Svo er það nú þannig, að eflaust er til fólk sem býr við áþekkar aðstæður og ég en þjáist samt af þunglyndi. Afstaðan til lífsins ræðst væntanlega af tilviljunarkenndri efnafræði heilans. Ég er alltaf með endorfínið flæðandi.

Mér hefur tekist að skrifa um 600 orð frá því ég kom heim þrátt fyrir stanslausar annir, m.a. botnlausa yfirvinnu á stofunni. Hef ég því haldið lífi í sögunni. Núna nálgast miðnætti, ég var að klára þvottinn heima eftir að hafa bæði skokkað áður og unnið tíu tíma á stofunni. Ég vonast til að klambra saman 200 orðum á eftir. Innan tíðar gefst svo aftur tími til alvöru afkasta.

En hvers vegna í ósköpunum er ég að skrifa þetta? Og hvers vegna er fullt af fólki að lesa þetta? Lesið frekar bækurnar mínar. Þær eru miklu betri.