Mylsna handa yður

Minningarnar hafa alltaf verið eldsneyti, sjálfkrafa, án þess að hann þyrfti að leiða að þeim hugann. Myndbrot úr fortíðinni hafa alltaf verið hluti af þessari eldfimu blöndu sem kveikt hefur skáldskap hans. Öll þessi ár í vinnuherberginu, á öllu þessu áralanga rölti um Hlemm og nærliggjandi svæði; við alla þessa laumulegu skoðun á ókunnugu fólki, bakgörðum, veggsprungum og ljósakrónum, flækingsköttum og reiðhjólum; við alla þessa hlustun á vélarhljóðið í strætisvögnum, skvaldrið á næsta borði, ógreinileg hróp handan við húshorn – við alla þessa skynjun á augnablikum í núinu hverju sinni höfðu blandast myndleiftur úr æsku, frá háskólaárunum, frá rölti með Steinunni um bæinn haustið 1989, frá fæðingardeildinni, frá ökuferð til fyrsta fundarins með útgefanda, frá jarðarförum – urmull minningarbrota urðu tannhjól í vélinni sem knúði innblásturinn.
En núna hafði vistin á þessu svæði dregið hring um sjálfa sig. Minningarnar sem vöknuðu núna við að sitja í vinnuherberginu, standa í kaffiskotinu, rölta niður á Hlemm, ganga inn í sjoppu, setjast inn á kaffihús – það voru eingöngu minningar um að hafa áður setið í herberginu, staðið í kaffiskotinu, rölt niður á Hlemm, gengið inn í sjoppu, sest inn á kaffihús ...