Ég hef áður minnst á nostalgíuna sem grípur mig við að horfa á Staupastein. Hún var sérlega mögnuð í gærkvöld. Mér fannst vera 1989 eða eitthvað. Ef ég hefði horft fram í tímann þá og séð sjálfan mig árið 2005 hefði ég líklega orðið nokkuð ánægður: starf á auglýsingastofu, hreint sakavottorð, næm ungmenni sjá mig á reiðhjóli og lesa bækurnar mínar í kjölfarið, mannvænleg börn og ýmislegt fleira. Það eina sem er sorglegt við þetta er bara hvað tíminn líður, lífið þýtur áfram.