Sá sem sér um ræstingarnar hér tekur ekki undir kveðju. Tvisvar í röð hefur hann hunsað kveðju mína. Það gleður mig þegar ræstingafólk er hrokafullt því svo oft hefur það orðið að þola hroka í störfum sínum gegnum tíðina, á fínum skrifstofum yfirlækna og deildarstjóra og ég veit ekki hvað. En kannski tekur hann bara undir í huganum og hefur ekki rænu á að mynda hljóðin, eitthvað utan við sig. Hvað veit ég.