Páskarnir hafa venju fremur vakið upp minningar. Allir hátíðisdagar vekja raunar andblæ fortíðarinnar, því valda árvissir fjölskyldufundir. En fleira en fermingarveislur og matarboð hafa vakið upp fortíðina um þessa páskahelgi: í vasabókarkroti tók sig skyndilega upp gömul söguhugmynd. Ég er með öðrum orðum farinn, algjörlega óvart, að glíma aftur við sögu sem ég gafst upp á fyrir mörgum árum, byrjaði fyrst að skrifa sem langa smásögu sumarið 1994, sem skáldsögu eða nóvellu árið 1995, fleygði henni í ruslið eftir nokkrar adrennur árið 1998, sneið úr henni tvær sögur, nánast óskyldar meginhugmyndinni, og birti í Hringstiganum (Ágúst Borgþór Sverrisson: Hringstiginn; Ormstunga 1999). - Núna er hugmyndin komin til mín aftur og ég stefni á að klára söguna fyrir mánaðamótin, bæta henni við handritið sem ég er ljúka við, hanrit sem getur hvort sem er verið án hennar eða með hana innanborðs ef því er að skipta. - Minningarnar þyrlast upp við þetta, af og til finnst mér ég aftur vera orðinn þrítugur eða rúmlega það, nokkurn veginn grannvaxinn, dálítið fríðari en í dag, Freyja mín orðin pínulítil og Kjartan ófæddur. Vinn í Miðlun eða uppi á Stöð 2 á kynningardeildinni, nýbúinn að gefa út smásagnasafn hjá Skjaldborg sem fékk fína dóma en seldist aðeins í 150 eintökum; engu að síður ungur og efnilegur rithöfundur, sem síðar reyndist enn sem komið er, vera markaðslega misheppnaður og þar með flopp, rétt eins og fer fyrir flestum ungum höfundum sem lofa góðu með fyrstu bókinni; en ég lukkaðist hins vegar listrænt séð; það vita ég og mínir örfáu lesendur. Og svo heldur maður áfram ...