Ég hef aldrei fengið jafnslæma dóma og fyrir þessi jól og aldrei jafngóða. Yfirleitt hefur þetta verið frekar jafngott, engin niðursöllun og engin húrrahróp. Núna hefur þetta verið allt frá efsta stigi og niður í frekar slakt. Ég held að þessi breyting stafi ekki af því að þessi bók sé svo ýkja ólík hinum heldur er þetta umfram allt sú hending á hvaða gagnrýnendum maður lendir. A.m.k. hef ég enn ekki lent í því í gegnum árin að sami gagnrýnandi gefi mér góða og slæma einkunn. Á hinn bóginn hafa munnlegar umkvartanir sumra lesenda minna speglast í sumum ritdómunum núna, það hefur ekki gerst áður einfaldlega vegna þess að ég hef ekki áður hitt á gagnrýnendur með sömu skoðanirnar og þessir lesendur. Sterkustu andstæðurnar í þessu öllu hef ég upplifað í sambandi við söguna Mjólk til spillis. Þegar ég las hana upp í vor á Jóni forseta gekk einn bókmenntagagnýnandi að mér, tók í höndina á mér og sagði: "Takk fyrir, þetta var tær snilld". Hann var ekki drukkinn. Sama saga var sögð ruglingsleg og slök í ritdómi í Mogganum. Þetta eru svo sem engin stórtíðindi, ég veit það, misjafn smekkur og allt það. Sumum finnst eftirsóknarvert að vera "umdeildur" með þessum hætti en mér þætti auðvitað bara betra að allir tækju undir með slagorðum á borð við "hrein snilld", "meistari smásagnanna" og "ljómandi gott smásagnasafn". Mér finnst það hljóma miklu betur en einhverjar aðfinnslur og svo er hægt að nota svona í auglýsingum. - Eina ályktun gæti ég þó hugsanlega dregið af ritdómum núna og í gegnum árin: Það virðist falla í kramið yfir línuna þegar ég skrifa hvað mest um börn. Núna þegar ég er aðallega að fjalla um miðaldra karlmenn þá virðast sögurnar höfða sterkast til miðaldra karlkynsgagnrýnenda, miklu síður til miðaldra kvenkynsgagnrýnenda og svona mitt á milli til kornungra kvenkynsgagnrýnenda og Smiths-aðdáenda og bloggletingja (af sama kyni og aldri). Mjög vísindalegt hjá mér, þetta mat.