Gleðilegt nýtt ár.

Áramótin: Matur, vín, flugeldar, samvera. Allt saman ánægjulegt og ekki í frásögur færandi. Er að skrifa núna á fullu og ekkert virðist geta stöðvað skáldsögugerðina, eins og stendur.

Mig langar hins vegar til að segja frá því eina óvenjulega sem gerðist um áramótin:

Þegar ég var að moka stéttina á gamlársdag heyrði ég háan hvell sem var þó líkari þyt en sprengingu, horfði á eitthvað sem líktist ryki þyrlast upp og síðan skalf ljósastaurinn í langan tíma. Í eitt andartak tengdi ég þetta við flugelda sem höfðu sprungið af og til allan daginn en svo rann upp fyrir mér að það gat ekki staðist. Ég gekk að ljósastaurnum og þarna lá grágæs í roti. Hún hafði einfaldlega flogið á straurinn. Klaufafugl. Ég hef af eðlilegum ástæðum samúð með fýsískum klaufaskap. Eftir dálitla stund rankaði hún úr rotinu, stóð upp, slagaði burt og tókst síðan á loft. Hana hafði greinilega ekki sakað.

Ennþá getur lífið komið manni á óvart þó að í smáu sé.