Örstutt kveðja á síðasta kveldi vetrar. Bloggið hefur verið bragðdauft og þaðan af verra undanfarið, botninum var náð með misheppnaðri árás á bóksalarokkarann, sannkölluðu vindhöggi. Bæti mér það upp síðar, enda alltaf tilbúinn með stungurnar. - EÖN er ekki nógu duglegur að ráðast á mig og því eru hnútur okkar að taka á sig einhverja eineltis- eða þráhyggjumynd af minni hálfu, sem er heldur leiðinlegt. Þá verð ég líklega að leiða hann hjá mér, sem mér þætti fremur fúlt. Gott af vita af þessu með blöðruselinn og sæljónið, ég get þá fagnað hverju blöðruselsávarpi.

Ég hef ekkert spennandi að segja: allt of mikið að gera í vinnunni, Erla er að fara til Færeyja og ég einn með börnin, en ég þrjóskast áfram með bókina. Það er bara þetta eina tækifæri í lífinu: ég verð ekki aftur 42 ára með fimm smásagnasöfn að baki og nóvellu í smíðum sem liggur miklu betur við höggi en nokkur krissrokk. 52 ára maður hefur t.d. ekki sömu orku, án þess ég vilji hugsa meira út í það, tíminn líður nógu hratt til að ég fái að komast að því áður en ég kæri mig um. Morgunblundarnir og nóvellur Richards Ford eru helstu stuðningsaðilar þeirra paragraffa sem nú fæðast á mörkum sumars og vetrar.

Gleðilegt sumar.