Svo ég rausi aðeins meiri rassvasaheimspeki þá má segja að Hume hafi lagað siðferðisboðskap Krists um það að gjöra sjálfur öðrum það sem maður vill að þeir gjöri oss að trúleysinu með því að halda því fram að samúðin væri ein af eðlishvötum mannsins. Og yfirleitt vill maður ekki gera öðrum það sem maður vill ekki að þeir geri manni sjálfum. Maður vill vera góður við fólk og maður hefur samúð með fólki af því maður getur sett sig í spor þess. Það sem ég vil ekki að hendi mig vil ég ekki heldur að hendi aðra. Svo kemur breyskleikinn auðvitað inn í þetta og freistingin til að hæða einhvern bloggara getur orðið þessu siðferðisboði sterkari, nú eða hefnigirni kokkálaðra og ótalmargt fleira.

En ég get ekki séð að neinar kenningar póstmódernisma um að raunveruleikinn sé ekki til breyti þessu. Það er alveg sama hvort raunveruleikinn er blekking eða eftirlíking eða raunveruleiki eða hvað sem er, það hefur ekkert með þessa samúðartilfinningu að gera. Að því leyti get ég ekki ímyndað mér að kenningar póstmódernista, sem ég þekki ekki neitt ennþá, grafi undan siðferði í nákvæmlega þessu tilliti.