Ég braut lykilinn í lásnum á hjólinu mínu í fyrradag. Það stóð því fast við rennuna hér í portinu við Íslensku auglýsingastofuna, þar sem ég hafði læst því. Í gær var lásinn hins vegar klipptur í sundur og ég færði hjólið inn í hús.

Ég er að verða hálfblankur eins og einu sinni í sumar, á þennan afstæða hátt minn.

Ég veit ekkert, nákvæmlega ekkert, hvað ég á að skrifa í Blaðið næst. Drukknir menn hafa verið að hringja í mig, hrósa mér fyrir greinarnar og skipa mér í gleðskapinn til sín.

Skopmyndamálið er dæmigert fyrir ófyrirsjáanleika tilverunnar þar sem atburðirnir eru þó alltaf svo rökréttir svona eftir á að hyggja.

Afleitt ef Viggó heldur ekki áfram með landsliðið. Hann er að byggja upp hörkulið sem á mikla möguleika. Mér líst ekkert sérstaklega vel á Geir Sveinsson sem arftaka hans.