Umhverfið er alltaf skáldlegast í hálfrökkri eða sólskini. Nú skín sólin á naktar trjágreinar fyrir utan gluggann og á blokkina sem hýsir Vídeóljónið á Dunhaga, sjoppan sjálf er í hvarfi en efri hluti hússins blasir við mér út um vinnuherbergisgluggann hér á Tómasarhaganum, í hæfilegri fjarlægð til að vekja óljósan grun um örlög og leyndarmál. Síðan heyrir maður skark eða hávaða í íbúðinni eða síminn hringir, manni er kippt inn í núið og andleysið tekur völdin: í þessu húsi hefur ekkert merkilegra gerst en það að íbúarnir keyptu lottómiða í gær.