Ég tók þá ákvörðun skömmu fyrir páska að stunda einhverjar íþróttir fimm sinnum í viku. Ég hef verið laus við ofát nánast alveg síðan í október, fyrir utan örfáar hálfbakaðar undantekningar, en ég léttist ekkert. Það er svo sem ekki sjálfgefið að maður á fimmugsaldri sem hefur lést og þyngst á víxl allt of oft yfir ævina léttist þó að hann liggi ekki í ofáti. Einnig er vert að hafa í huga að ég er við prýðilega heilsu, með lágan blóðþrýsting og í góðu þolformi þó að líkami minn teljist líklega haugamatur í augum manna á borð við Gilzenegger. En mig langar til að komast niður fyrir 100 kílóin, til dæmis til að verða betri skokkari. Mér finnst ekki fýsilegt að fara að borða eins og lítil og nett kona, jafnvel þó að það yrði tímabundið og því hef ég ákveðið fyrst um sinn að auka hreyfinguna og sjá hvort það virkar. Skokkið var dottið niður í 2-3 sinnum í viku í allan vetur og datt reyndar alveg upp fyrir í kuldakastinu í byrjun þessa mánaðar. Ég býst við að þetta verði mestan part skokk og eitthvert fótboltaspark með Kjartani og vinum hans. Þó að það virðist ekki mikil líkamsrækt að spila fótbolta við litla krakka þá nota ég slíkar æfingar til hlaupaspretta og hamagangs og er oft þreyttari eftir þær en eftir skokk. Ég hef staðið við þetta prógramm núna í tæpar tvær vikur og ætla að gera það áfram. Hins vegar varð ég um tíma gjörsamlega aðframkominn af þreytu um páskana á Vopnafirði og satt að segja tekur það einhvern tíma að venja skrokkinn á þetta álag. En það verður gaman að uppskera í Reykjavíkurmaraþoninu í ágúst ef áætlunin gengur upp.