Charles Bukowski er einn af þeim höfundum sem ég hef lesið hvað mest þó að ég af einhverjum ástæðum minnist sjaldan á hann. Reyndar hef ég lítið lesið ljóðin hans en líklega allar útgefnar smásögur og flestar skáldsögunar. Ég er einna hrifnastur af æskusögunni Ham on Rye. - Í gær fann ég í Mál og menningu ævisögu Bukowskis, eftir Barry Miles, og las nokkra kafla úr henni. Þetta er einstaklega læsilegur og fallegur texti og erfitt að leggja bókina frá sér og mæta aftur í vinnuna eftir mat.

Ég nenni ekki að lesa Flugdrekahlauparann. Búinn með einn kafla. Ég veit ekki. Þetta er eitthvað svo ólíkt því sem ég er vanur að lesa og hún virðist vera ein af þessum bókum sem heimurinn elskar og allir sem ekki hafa áhuga á bókmenntum lesa. Hún fer eitthvað í mig.

Birthday Stories er smásagnasafn sem Hari Murakami hefur sett saman. Hann velur sögur eftir ýmsa höfunda sem allar hafa eitthvað með afmæli að gera. Murakami hefur góðan smekk og þarna er töluvert af höfundum sem ég held upp á, t.d. Ethan Canin og Russell Banks. Murakami á sjálfur eina sögu í bókinni og hún er mjög góð. Þetta er ágætisnáungi og góður höfundur en fer stundum dálítið í taugarnar á mér. Mér finnst hann of trendí, hlustar á Radiohead og Blur í bílnum sínum, þó að hann sé kominn vel á sextugsaldur. Það er dæmigert fyrir það hvernig Murakami skoðar heiminn að það sem honum fannst merkilegast við Reykjavík þegar hann kom hingað á bókmenntahátíð voru kettirnir í Þingholtunum.