Rétt um það leyti sem ég var farinn að venjast hávaðanum og skarkalanum í næturlífinu í nótt, byrjaður að finna á mér og kannski til í að halda dálítið áfram, þá var kominn tími til að fara heim. Klukkan orðin hálfþrjú og ég vildi ekki klúðra deginum í dag (sem hefur verið nokkuð góður á ýmsa lund, jafnt í skrifuðum orðum sem skokkuðum kílómetrum). Áður en ég kvaddi náði ég spjalli við Jóhamar á Næsta bar. Jóhamar var efnilegt súrraelískt skáld á níunda áratugnum. Ég fílaði alltaf tóninn hjá honum og beið eftir meiru. Ekki síst var hann sterkur í prósanum, t.d. skáldsögunni Byggingu. Hann var næmur á smáatriði eins og allir góðir stílistar og húmorinn var orgínal. En svo hvarf Jóhamar bara af yfirborði jarðar í langan, langan tíma. Birtist síðan aftur í 101 fyrir sirka tveimur eða þremur árum. Í nótt deildum við elskulega um lífið og listina í nokkar mínútur. Ég þekki Jóhamar sáralítið en hef á tilfinningunni að hann sé á einhvern hátt dásamlegur maður.

Þegar ég sofnaði í nótt hugsaði ég með nokkrum óhugnaði um sífelldar endurtekningar í lífi mínu: skriftir skokk auglýsingar who kr súfistinn ölstofan skriftir þýskaland skriftir blogg auglýsingar súfistinn skokk who kr auglýsingar ölstofan súfistinn skokk þýskaland blogg auglýsingar skriftir

og svo framvegis