Ætli ég skrifi ekki bara stutta framhaldsgagnrýni um Eitur fyrir byrjendur. Varla gagnrýni. Lestrarupplifun án ábyrgðar. Ég les hana á bókakaffihúsum. Núna er ég búinn með 20 blaðsíður (sem er ekki mjög lítið því hún er 131 síða) og jú, þetta er gaman og þetta er mjög vel skrifað. Atriðið þegar sambýlingarnir fá fiðring hvort til annars en sjá að sér er t.d. afbragðsgott. Það er geðþekkur nútímablær yfir textanum en uppbyggingin virðist þægilega hefðbundin. Fyrir aftan mig er netmynstrað skraut sem varpar skuggum á blaðsíðurnar þannig að það er dálítið eins og ég sé að lesa undir laufskrúði í sólskini. Þetta er í bókakaffinu í Eymundsson.

Síðan er bara að vona að EÖN hafi haldið dampi. Ég er hræddastur við að það komi enginn háski eða alvara í þetta, eða það verði ekki nógu sannfærandi þegar þar að kemur. - Það er þarna fólk að finna sig í lífinu, það hefur dáið barn einhvern tíma, þau eru ekki par en samt er einhver fiðringur; efnið er spennandi og krefst þess að maður finni eitthvað til þegar á líður. Þetta plöntutal má líka ekki bara vera eitthvað blaður og flipp. Það verður að vera vel hugsuð líking við eða metafóra um eitthvað áþreifanlegt sem manni finnst skipta máli. Við sjáum til. Maðurinn getur skrifað. Ég fórna líklega korteri af hádegismatnum mínum á morgun í þetta.