Aftur mæti ég sjálfum mér á förnum vegi; og öðru fólki líka

Ekki vil ég bregðast hugsanlegum eða ímynduðum bloggvæntingum og læt því þess getið að þegar við Erla skokkuðum á Ægisíðustígnum um hádegisbilið í dag mættum við Páli Ásgeiri og frú við sömu iðju. En drottinn minn, ekki vildi ég vera skokkfélagi Páls Ásgeirs, nægilega er erfitt að glíma við Erlu. Ég hef verið heldur duglegri en hún að skokka í vetur sem olli því að í dag komum við samsíða í mark. Þegar herðir á æfingum með vorinu mun hún smám saman og raunar fljótt fara á eitthvert annað plan en ég. Sjálfur stefni ég að því að fara 10 kílómetrana á sirka 55 mínútum, það er mjög verðugt markmið. Hún gæti hins vegar hæglega komist vegalengdina á undir 50 mínútum. En hún gæti líka valið þann kostinn að fara í hálft maraþon. Ég mun aldrei hlaupa hálft maraþon aftur því ég veit ég kæmist það ekki á undir tveimur tímum og slíka niðurlægingu get ég ekki kallað yfir mig. Hins vegar er freistandi fyrir mig að æfa með henni ef hún stefnir á þetta því það væri feykilega æskilegt að skokka hægt langar vegalengdir, t.d. 10-15 kílómetra.

En þetta var ekki aðalerindið. Í gær gengum við framhjá Hótel Sögu og þar var maður sem talaði óskaplega hátt í farsíma, svo glumdi um allt Hagatorgið. Erla sagði réttilega: "Svona ert þú, svona talar þú hátt." - Þetta var óþægileg en raunar margendurtekin uppgötvun. Mér varð litið á manninn: þetta var sirka sjötugur bóndi (væntanlega) í ljósbláum jakkafötum. Burtséð frá því að ég er ekki bóndi eða bændahöfðingi og mun aldrei fara á bændasamkomu þá sá ég í þessum manni sjálfan mig eftir sirka 25 ár. Og þrátt fyrir þann hvimleiða ávana að tala svo hátt að allir í 100 metra radíus heyra hvert orð sem ég læt út úr mér, ef ég geri mér ekki far um og beiti til þess viljastyrknum að halda raddstyrknum í skefjum, þá þótti mér þetta ekki ófýsileg framtíðarsýn: því maðurinn var grannur og virtist geysilega vel á sig kominn, fyrir utan það að ljóma af sjálfstrausti og ákveðni.