Öfgar í barnauppeldi

Ég er að skrifa grein um Sylviu Marie Likens sem var myrt í fósturvist í Indianapolis árið 1965, þá 16 ára að aldri. Þó að mál hennar sé öfgafullt endurspeglar það furðuleg viðhorf til barna fyrir nokkrum áratugum, rétt eins og t.d. Breiðavíkurmálið hérlendis.

En sem ég sit yfir greininni er sirka þriggja ára drengur hér á Te&Kaffi í Máli og menningu sífellt að æra gesti staðarins með öskrum sínum. Sylviu Likens hefur áreiðanlega aldrei verið boðið á svona kaffihús. En foreldrar þessa drengs hafa gaman af óhljóðum hans og það hvarflar ekki að þeim að þetta sé óviðeigandi gagnvart öðrum gestum. Þau virðast vera fyrirmyndarfólk. Þetta endurspeglar viðhorf til barna í dag. Börnin eru alltaf númer eitt. Fullorðið fólk getur ekki lengur haldið samkvæmi án þess að börnin séu aðalnúmerið og setji upp heimskulegar leiksýningar fyrir fullorðna fólkið löngu eftir miðnætti. Börn geta ekki æft íþróttir án þess að foreldrar eyði ómældum tíma í að skipuleggja mót og fjáraflanir. (Um daginn sagði gamall fótboltamaður við mig: "Pabbi horfði aldrei á leiki með mér fyrr en ég var kominn upp í meistaraflokk - þá fór hann hvort sem var á völlinn.")

Að sumu leyti er þetta stórfínt.

Á hinn bóginn spyr maður sig hvort það hafi einhverjar afleiðingar að vaxa úr grasi án þess að nokkurn tíma hafi verið sussað hressilega á mann.