Snuff-myndir í Lesbók

Ég veit ekki hvers vegna Þröstur Helgason var rekinn af Lesbókinni. Mér finnst líklegt að það hafi einfaldlega verið sparnaður, þetta var djobb sem hægt var að skera niður. Ég get samt ekkert fullyrt, hef engar innanbúðarupplýsingar. Þröstur gerði margt gott á Lesbókinni, birti mikið af góðu efni og gerði bókmenntum hátt undir höfði. Hann rak hins vegar mjög ákveðna póstsmóderníska ritstjórnarstefnu sem sumpart var góð og sumpart slæm. Ég var oft að rífa kjaft á bloggi út af Lesbókinni en gleymdi kannski að þakka fyrir það sem vel var gert. Fyrir utan birtingar á efni sem ég sendi Þresti sjálfum en hann birti allt efni sem ég sendi honum og greiddi fyrir það. Það var samtals þetta: Ein smásaga (Mjólk til spillis), grein um Alice Munro og grein um Who´s Next plötuna.

Nú virðist Lesbókin nokkurn veginn ritstjórnarlaus. Það getur vel gengið. Það vekur hins vegar athygli mína að einhver náungi (barnabókahöfundur) er sífellt að birta þarna myndskreytta langhunda um einhverjar jaðarhryllingsmyndir, hann hefur mikið dálæti á pyntingum á fólki og alls kyns grafískum óþverra og dásamar þetta efni með einhverju póstmódernísku frasakjaftæði.

Það er allt í lagi að hafa áhuga á svona myndum og það mætti jafnvel birta eina grein um þær í Lesbókinni. En hvers vegna svona greinar eru birtar þar sem lykilefni og taka yfir heilu opnurnar tvær helgar í röð (er kannski von á meiru?) þykir mér bera vitni um algjört ritstjórnarlegt stjórnleysi. Svona efnisáherslur passa engan veginn við Lesbók Morgunblaðsins.

Er ekki hægt að láta Kollu Bergþórs - eða getur ekki bara ritstjórinn sjálfur fylgst aðeins með þessu og haft uppi lágmarksritstjórn?

Besta hugsanlega Lesbókin myndi liggja einhvers staðar mitt á milli Þrastar og Gísla gamla málara. Gott aktúelt bókmennta- og menningarefni í bland við þjóðlegan fróðleik, rokk- og poppklassík má fljóta með.

Lesbók Morgunblaðsins er ekki neðanjarðarblað.