Ég á ýmislegt að baki í einkalífinu undanfarna daga sem gaman er að upplifa en leiðinlegt að skrifa um. Sumt er einfaldlega ekki áhugavert fyrir aðra að lesa. Hæst ber 10 ára afmæli dóttur minnar sem haldið var upp á í gær. Þar var mikið um dýrðir, 18 þús. kr. GSM-sími, veisluhöld o.fl. Ég flutti tvær ræður um barnið, henni til skapraunar, enda lít ég svo á að 10 ára sé fyrsta merkisafmæli. Raunar er þessi aldur líklega hátindur lífsins og restin hálfgerð afturför, ætli gelgjuskeiðið sé ekki fyrsta hnignunarskeiðið á mannsævinni.

Allt um það, þá kosta svona skemmtilegar stundir vinnu sem almennt er ekki skemmtileg. Ég þurfti t.d. að þrífa íbúðina og sjá um uppvaskið eftir veisluna. Með þetta í huga keypti ég mér geisladisk áður en ég hófst handa, smellti honum í ferðaspilara, spilarann í vasann, og skrúfaði í botn. Ég keypti Odds and Sodds með The Who sem fyrst var gefin út árið 1974 en inniheldur upptökur allt frá 1964. Yndislegur gamaldags hávaði. Eitt af betri lögum plötunnar heitir Little Billy. Textinn í því ágæta lagi er frámunalega heimskulegur. Hann fjallar um afar þægan strák sem vill ekki reykja, en hin börnin stríða honum og stunda reykingar af kappi til að vera kúl. Þegar börnin verða fullorðin deyja þau öll úr krabbameini en Billy lifir áfram sæll og glaður. - Kannsi ég birti textann hér þegar ég er hættur að nenna að blogga.