Ég sat á bakaríscafé við Lækjargötu í hádeginu. Þar heilsaði upp á mig kona sem ég vann með á kleppi um miðjan 9. áratuginn. Stuttu síðar staldraði Eyvindur Sólnes við borðið mitt. Hann er 32 ára gamall lögfræðingur og tveggja barna faðir en ég sá hann fyrst 7 ára gamlan í Kaupmannahöfn árið 1980. Á meðan ég talaði við hann rifjaðist það atvik upp.

Hvað eru gömlu dagarnir og hvað ekki. Skammdegissíðdegi á Seltjarnarnesinu árið 1970, ég hangi í einhverjum leikleiðindum í herberginu, með dót sem ég er orðinn leiður á, bróðir minn að hamast eitthvað úti og mamma að vinna?

Eða eru gömlu dagarnir við Eiríkur Norðdahl að skiptast á draumum hvor um annan og skítkasti?

Kleppskonan, sem er 52 ára, sagði að ég væri að upplifa bestu ár ævinnar núna og hvatti mig til að nýta þau. Ég tek hana á orðinu. Skrifa skáldsögu. Fer til Darmstadt. En í dag er ég bara eitthvað svo latur og værukær.