Þeir verða tveir félagarnir sem heimsækja gamla góða meistarann á föstudagskvöldið, þjóra og rabba. Þeir vilja ekki láta nafns síns getið fremur en flestir sem þekkja mig náið. Þannig er það orðið eftir að ég hóf bloggskrifin um árið. Skelfingarsvipur kemur á fólk þegar það hittir mig úti á götu og nokkru síðar slær það með titrandi fingrum inn slóðina hingað og biður guð um að það sé ekki nefnt á nafn hér.

Þetta endar án nokkurs vafa á Ölstofunni. Ég held að ég hafi ekki farið út að skemmta mér með þessum hætti síðan í febrúar. Þannig að maður er lítið betri en stórtemplararnir. Hins vegar reiti ég engan arfa á föstudagskvöldið, það er nokkuð ljóst.