Ég uppgötvaði í gærkvöld að ég á a.m.k. hálft ritsafn Gunnars Gunnarssonar. Hingað til hef ég bara lesið Sælir eru einfaldir sem er reyndar frábær skáldsaga. Í nótt byrjaði ég á Aðventu sem er einstaklega læsileg. Gunnar er höfundur sem nær tökum á manni og gaman að eiga hann mestallan eftir. Bók Halldórs Guðmundssonar, Skáldalíf, hefur líka vakið áhuga minn á honum.

Ég er staddur í Eymundsson og er að klára síðustu síðurnar af Eitrinu hans EÖN. Auk þess tók ég úr hillunni Lífslogann eftir Björn Þorláksson, sögu sem ég hef haft áhuga á nokkuð lengi. Veit ekki hvort ég kemst eitthvað af stað í henni núna.

Síðast en ekki síst er ég minn eigin kollegi. Í töskunni eru Hringstiginn og Tvisvar á ævinni. Þetta er ég að glugga í vegna lokahlutans í sögunni minni. Í Hringstiganum er lýsing á því þegar ókynþroska barn kemur að fullorðnu fólki í samförum og í Tvisvar á ævinni er lýsing á einmana og þunglyndri unglingsstúlku. Í þessu verki hef ég hingað til verið að skrifa um karlhlunka sem eru meira og minna eins og ég sjálfur og það er býsna erfitt að skipta úr þeim gír í miðju kafi. Ég hef hins vegar oft náð mér á strik í lýsingum á persónum sem eru ólíkar mér, þar á meðal í kvenlýsingum. Þetta er kannski öðruvísi í smásögunum, frábær hugmynd hefur gefið mér innsæi og fleytt mér yfir hindranir í persónusköpun.