Ég var á leiðinni upp úr þvottahúsinu, leit út um gluggann og sá þrjár unglingsstelpur ganga að húsinu. Ein þeirra var dálítið lík Freyju. Andartaki síðar áttaði ég mig á því að þetta var Freyja með tveimur vinkonum sínum. Henni var lítt gefið um athygli okkar Erlu. Við eltum stelpurnar inn í svefnherbergi, vildum endilega spjalla við þær en Freyja ýmist rak okkur út eða grátbað okkur um að hverfa henni sjónum. Ég stakk upp á því að við Erla syngdum nokkur lög fyrir þær. Almennt þóttu vinkonunum brandarar mínir mun fyndnari en Freyju, ég veit ekki hvort það var af kurteisi. Freyja sagði bara: "Fariði, fariði, út út, - æ fariði, látiði okkur vera ..."

Loks losuðum við Freyju úr þessari prísund, yfirgáfum húsið og löbbuðum niður í bæ til að fá okkur kaffi og kakó á Mokka. Kjartan var að leika sér með vini sínum og vildi líka sem minnst af okkur vita en þó ekki af sama ákafanum og systir hans.

Í Bankastrætinu sáum við nýlegan prófkjörsframbjóðanda sem leit ekki lengur út eins og frambjóðandi heldur eins og ... eitthvað allt annað. Fólk sem er hjálparþurfi þarf að leita sér hjálpar.

Aðallega mættum við þó ungu fólki með barnavagna. "Úff, ekki sakna ég þessa barnavagnalífs. Ég meina, það var ágætt á sínum tíma en feginn er ég að vera laus við það", sagði ég. "Mér fannst svo þægilegt að vera með barnavagn, maður gat keyrt hann út um allt og lagt honum beint fyrir utan kaffihúsið". - "Já, en þetta var svo bindandi, svo vaknaði krakkinn og maður þurfti að taka hann upp. Maður þurfti alltaf að vera að halda á þeim." - "Það er svo þægilegt að halda á börnum", andmælti hún mér enn; "eitthvað annað en núna, núna segja þau bara: 'Fariði, fariði, út út, - æ fariði, látiði okkur vera ...' "

Þá var kominn tími til að breyta um umræðuefni. Það gerði ég.

Á Mokka sá ég Árna Blandon. Árið 1991 skrifaði hann fyndnasta ritdóm sem ég hef lesið, dóm um skáldsögu eftir Jón Óttar Ragnarsson. Mér þætti greinin vitanlega ekki fyndin ef hún væri um bók eftir sjálfan mig. Þetta efni má nálgast á badabing.is en þar endurnýjaði ég kynnin við greinina fyrir nokkrum mánuðum.

Erla kvaddi og labbaði heim, skildi mig eftir úti í bæ þar sem ég reyni að skrifa, annaðhvort á kaffihúsum eða í kjallaraherberginu á Íslensku. Á morgun ætla ég að reyna að gera það heima en það hefur lengi verið draumur minn að ná einbeitingu heimavið. Það endar því miður oftast með geðvonskukasti og alla langar til að losna við mig út.

Annað kvöld ætlum við á þýsku myndina í Fjalakettinum, Knallhart. Það verður gaman að rölta þangað.