Ég er staddur á Kaffitárinu og ungar og greindarlegar stelpur eru að ræða framtíð sína. Þær eru a.m.k. 20 árum yngri en ég. Ein þeirra segist alveg geta hugsað sér að verða menntaskólakennari, þó er ekki eins og henni finnist það ýkja spennandi.

Sjálfur er ég staddur í framtíðinni, þessari framtíð sem ég óskaði mér. Ég þarf að endurvinna að miklu leyti 2/3 af sögunni. Þetta er kvalafullt erfiði og mikill pirringur og streita því nú er maður ekki einn á hótelherbergi í Heidelberg heldur önnum kafinn í vinnunni, þarf að rækta OA og svo er það heimilið og fjölskyldan, síðast en ekki síst. Ég skynja mikinn skilning hjá Erlu. Það var snjall leikur að draga hana svona inn í málið en líka mitt lán að hún sé svona hrifin af verkinu. Líklega er hún orðin tilfinningalega tengd því og hlýtur að vilja að allir möguleikar verði gjörnýttir í stöðunni.

Ef ég væri metnaðalaus myndi ég auðvitað gefa út bókina eins og hún er núna. Möguleikarnir á verulegum listrænum árangri eru hins vegar miklir ef ég fer erfiðari leiðina. Hvaða áhrif það hefur á viðtökur er óvíst; maður lifir ekki fyrir augnablikið í þessum efnum. Hælbítar verða auðvitað samir við sig. Þeir höfðu ekki þrekið fyrir þessa braut og eru bitrir út í þá sem þora og endast.