Það kallar á viðbrögð að tjá sig hispurslaust. Davíð Oddsson mátti til skamms tíma ekki opna munninn og tjá sig utan línu pólitísks rétttrúnaðar án þess að hver einasti dálkahöfundur vinstra megin við miðju og allir helstu kjaftaskar stjórnmálanna þeim megin væru búnir að henda á lofti meginsetninguna og smjatta látlaust á henni og snúa út úr. - Engu að síður var vaxandi sjálfsritskoðun í samfélaginu oft rakin til stjórnarhátta forsætisráðherrans.

En litlir kallar fá líka á baukinn fyrir að halda ekki kjafti. Og ekki halda að ég sé þar með að líkja mér við DO (þó að ég sé betri smásagnahöfundur en hann). Hófsemdarleg umsvif mín síðustu misseri hafa kallað á ummæli eins og: útbrunninn egóisti, stóra steikin, eitt stórt djók og eitthvað í svipuðum dúr. Þarna hafa hins vegar ávallt átt í hlut einhverjir vesalingar sem ná ekki máli og myndu fæstir hafa skrifað nokkuð opinberlega ef netið væri ekki komið til sögunnar. - Núna hefur hins vegar þjóðþekktur rithöfundur kallað mig fádæma heimskan og fullkominn siðleysingja. Það er ekki laust við að ég finni dálítið til mín, að ég hafi þrátt fyrir allt orðið nokkurs heiðurs aðnjótandi.

Sjálfur hef ég síðan bætt um betur og kallað sjálfan mig feitan og sjálfhælinn. Til að vega upp á móti því hef ég líka kallað mig meistara smásögunnar og snemma í haust tók gagnrýnandi í útvarpi upp á því að gera slíkt hið sama og líkti mér í þokkabót við Raymond Carver.

Allt hnjóðið stend ég auðveldlega af mér. Ástæðan er sú að fólk gefur sjaldan frat í sögurnar mínar. Raunar er það yfirleitt svo að menn einfaldlega steinþegja um skáldskap minn og láta eins og hann sé ekki til. Því er það nú svo, og ég viðurkenni það fúslega, að mér er mikill styrkur í jákvæðum ritdómum. Líklega mun dómur Páls Baldvins Baldvinssonar í DV í síðustu viku verða mér mikil hvatning í áframhaldandi skrifum.
Það eru ekki bara hrósyrðin sem gleðja heldur líka hitt að Páll Baldvin skilur greinilega bókina og fangar kjarna hennar í örfá orð:

"Ágúst skrifar stíl sem er hversdagslegur á ytra borði, hann rekur örugglega framþróun persónunnar án þess að láta of mikið uppi, lætur skína í hið óyfirstíganlega, örlögin sem lesandi, höfundur og persóna sætta sig á endanum við. Hann er laus við allar öfgar og stæla, trúr söguefninu sem oftast er sótt í hvunndag karlmanna, sígandi þroska og þekkingu þeirra á aðstæðum sem þeir vildu ráða en geta litlu ráðið um."

Naglinn á höfuðið.

Mér hefur lengi fundist ég vera á hárréttri leið í smásagnaskrifum. Ég hef skynjað að ég nálgast tóninn sem ég vil ná og sá tónn er sannur. En ég hef líka orðið þess áskynja að ég gæti náð listrænum markmiðum án þess að það skipti nokkurn einasta mann máli. Ég gæti átt eftir að skrifa góð verk nánast út í tómið. - Síðan fylgir þessu vesen og streð, það þarf að finna tíma utan vinnudagsins, fórna öðrum áhugamálum, semja við konuna, leggja álag á heimilið og draga úr eigin svefni. Án þess að bera nokkurn veginn eina krónu úr býtum fjárhagslega og án þess að nokkur hafi áhuga á afurðunum.

En að vita af einum lesanda af þessu kaliberi, sem bíður eftir næstu bók, skilur hvað ég er að gera og kann að meta það - það léttir róðurinn við ritun þeirrar bókar.