Í auglýsingabransanum er ég kannski fyrst og fremst prófarkalesari, í öðru lagi textasmiður en einna síst hugmyndasmiður. Textagerðin sem ég sinni snýst um að orða hlutina á sem bestan hátt en miklu síður um innihald auglýsinganna. Þetta fyrirkomulag hefur losað mig við þann bagga að auglýsingahugmyndir elti mig heim og spilli dýrmætum frístundum sem eiga að fara í sagnaskrif. Ekki er óalgengt að 25 ára strákar leiti til mín með hálfköruð handrit að sjónvarpsauglýsingum og fái mig til að lappa upp á þau. Þetta er auðvitað ekki eina fyrirkomulag texta- og hugmyndavinnu hér, en þó ferli sem býsna oft gerir vart við sig og er hið besta mál.

Þegar ég horfi á sjónvarpstreilera af að virðist bjánalegum bíómyndum, t.d. gamanmyndum þar sem fyrrverandi stórleikarar (De Niro, Hoffmann, Hackman) niðurlægja sig í skrípalegum hlutverkum, þá fæ ég stundum á tilfinninguna að hópur af 25 ára strákum, af einum eða öðrum ástæðum í vinfengi við kvikmyndaframleiðendur, brainstormi hugmyndirnar að þessum myndum og komi svo hlaupandi til miðaldra kalla eins og mín, sem geta skrifað og komið saman sögu, og þeir hnoða handritunum saman.

En auglýsingar eiga að kynna vörur á sem bestan hátt á meðan kvikmyndir eru sjálfstætt list- og afþreyingarform. Ég held að ungu strákarnir hérna í vinnunni gætu hæglega klambrað saman handriti að bandarískri fjölskyldu- gamanmynd. Svo þyrfti einhver kall að hreinskrifa handritið. Svo koma markaðsmennirnir og ritskoða. Afþreyingarkvikmyndir eru eiginlega framleiddar á svipaðan hátt og auglýsingar, markhópurinn er ákveðinn, höfðað til hans og þess gætt að stíga ekki á nein skott. Kvikmyndin er eiginlega eins og löng auglýsing um vöru en varan er sjálf kvikmyndin.