Hann er sagður fastur í fortíðinni. Hvernig er annað hægt? Við eigum ekkert annað en fortíðina. Nútíðin er að gerast og maður festir ekki hönd á henni, framtíðin er ekki til.
Veðurleysi eins og þessa dagana vekur mér minningar því líklega er þetta algengasta veðrið í Reykjavík: Þungbúið, milt og rigning með köflum. - Árið 1988 skrifaði ég viðtal við sjálfan mig í Vikuna vegna bókar sem ég var þá að gefa út sjálfur, frekar lélegt smásagnasafn. Vinur minn tók ljósmyndir af mér sem prýddu viðtalið. Á myndunum var ég 95 kíló. Árið 1995 var ég að leggja síðustu hönd á annað smásagnasafn mitt, Í síðasta sinn, sem kom út það haust. Ég vann það verk að mestu leyti í húsnæði fyrirtækisins Miðlunar að Ægisgötu, þ.e. endasprettinn á bókinni, þrjár sögur. Á daginn vann ég við að setja efni í upplýsinga- og leikjasíma á símatorgi en á kvöldin hamaðist ég við bókina á meðan Erla var ein á Fálkagötunni með Freyju sem þá var bara smábarn. - Ég var 100 kíló. Í pásum skrapp ég stundum í sjoppu niður á Tryggvagötu sem hét Stélið, en flugvélarlíki var á fast í veggnum á húsinu, líkt og flugvél hefði flogið á sjoppuna. Þessi sjoppa heyrir nú sögunni til. Þarna borðaði ég hamborgara í smásagnapásum og fletti gömlum tímaritum. Eitt þeirra var Vikan frá 1988 með gamla viðtalinu við mig sem ég hafði skrifað sjálfur.

Núna er Miðlun fyrir löngu flutt upp á einhvern höfðann eða hálsinn. Ég sit hérna á Laufásveginum með sjöttu bókina í smíðum, börnin orðin tvö, kílóin 115, sem betur fer sama konan ennþá. Heimilið flutt af Fálkagötu niður að Tómasarhaga.

Ekkert átakalíf. Ekki ennþá og vonandi aldrei.