Ég hef áður minnst á vin minn sem tekur út fyrir að líta á þessa síðu mína og segir að með henni sé ég endanlega að mála mig út í horn í bókmenntaheiminum. Rithöfundar eigi að tjá sig eins og Hallgrímur Helga og Guðmundur Andri, með einni og einni skarpri grein í blöðum en ekki vera að blaðra um sjálfa sig á netinu. Þessir tveir eiga reyndar alla mína virðingu, ekki vantar það. Nú, hvað er fleira að gerast? Ungur höfundur gerir reglulega grín að mér og ég geri reglulega grín að honum. Hermann Stefánsson kemur inn í þetta. Ég fletti honum upp í Gegni. Hann ræðir um þann sið minn. EÖN segist vera fyrirmynd persónu í skáldsögu Braga Ólafssonar. Stefán Máni (sem ég þekki ekki neitt) útlistar efni næstu skáldsagna sinna, óskrifaðra. Víða er fjalla um efni þessara bóka á netinu.

Hefur netið breytt tjáningarmáta höfunda um sjálfa sig og þjóðfélagið eða erum við ofannefndir bara vitleysingar?

Í sjálfu sér skiptir það engu máli. Ég veit ekki hvaða áhrif þessir leikir hafa á virðingu okkar í bókmenntaheiminu, ef nokkra. Ég er hins vegar sannfærður um að þeir hafa nákvæmlega ekkert með bækur okkar að gera, skrifaðar sem óskrifaðar. Þetta er skemmtiefni fyrir ákveðinn hóp netverja.