Við settum upp trampólín í garðinum í morgun. Það vekur heldur betur lukku. Börnin verða ekki til viðtals næstu daga.

Las í gærkvöld pistil Egils Helgasonar um ömurleika Reykjavíkur. Sumt af því sem hann týnir til hef ég nánast dálæti á enda í öðrum stellingum: Materíal, materíal .... Prag er dásamleg borg en ég gæti aldrei dvalist þar við skriftir. Hún virkar bara á túristann í mér. Hún er of falleg, glæsileg, vinaleg og smekkleg til að hún gæti passað í það andrúmsloft sem ég vil skapa. Reykjavík hentar ágætlega í það, en ekki Kaupmannahöfn, San Diego en ekki San Francisco, alls ekki Berlín en kannski München, en örugglega Mannheim, Heidelberg, Hildesheim og ýmsar fleiri. - Annars er ekki hægt að útskýra þetta. Ég vil ekki endilega að umhverfið sé ömurlegt en ég vil hafa það hæfilega hversdagslegt og látlaust og helst ekki hafa heimsfræg mónúment fyrir augunum dveljist ég við skriftir. Ákveðinn ömurleiki getur síðan líka höfðað til mín og kveikt í mér en það er erfitt að tjá það hvað það er nákvæmlega er sem hrífur mig við Snorrabraut, Hverfisgötu og Hlemm. En mér líður afskaplega vel á þessum stöðum. Ég er líka hrifinn af aðallestarstöðvum í erlendum borgum en síður flugvöllum.

Einhver kaupir fyrirtæki og margfaldar verðmæti þess með frábærum rekstri þannig að það er orðið miklu verðmeira en þegar hann keypti það. Var honum þá gefið fyrirtækið?

Ég held ég sé að ná tökum á tilverunni. Við vorum nefnilega bara hálftíma að setja upp trampólínið (notuðum bara heila Erlu en afl beggja) en ekki allan daginn eins og við hálfvegis reiknuðum með. Ég er því kominn niður í vinnu til að klára verkefni þar. Hef kvöldið síðan laust fyrir skáldskapinn.

Það eru aumingjar og skríll sem eru með nafnlausan skæting í kommentakerfum. Kannski fæ ég einhvern til að rekja aftur í tölvurnar þeirra og mæti þeim augliti til auglitis. Ætli þeir myndu ekki koðna niður þá flestir.