Það er að mörgu leyti furðuleg tilfinning að vera ekki lengur átvagl þó að það hafi bara staðið yfir í fimm vikur. Frá upphafi bindindisins hef ég ekkert skeytt um að skera niður magn heldur lagt alla áherslu á að útiloka ákveðnar fæðutegundir og neyta annarra. Undanfarið hefur hins vegar slegið mjög á græðgi og lyst. Stundum líður mér eins og ég hafi glatað einhverju, sem er furðulegt, því það er einskis að sakna.

Ég get varla beðið eftir því að komast á stíginn og skokka. Absúrd. Er ég að breytast í viðundur?