Latibær er ágætt dæmi um að barnaefni er ekki gott efni fyrir fullorðna. Þeirri mýtu hefur lengi verið haldið á lofti að börn séu "hugsandi fólk" og það sé miklu erfiðara að skrifa fyrir börn en fullorðna. Þetta er auðvitað bara helvítis della. Latibær, sem er heimsklassa barnaefni og til algjörrar fyrirmyndar í þeirri deild, er fyrir vitibornar fullorðnar verur, að ég tali nú ekki um bókmenntafólk, alveg óþolandi heimskuleg þvæla. Börn eru nefnilega óttalegir vitleysingar ef það á að meta þau á mælikvarða fullorðinna, þau eru annars vegar áhugaverð sem manns eigin börn sem maður elskar að sjá vaxa úr grasi, og hins vegar sem viðfangsefni fyrir þá sem stunda kennslu og þjálfun af hugsjón. Auðvitað eru til barnabækur með bókmenntagildi, t.d. H.C. Andersen og Blái hnötturinn, en hafa börn nokkuð gaman að þeim bókum, ja nema e-r litlir ofvitar?

Hvað skyldu margir verða brjálaðir af að lesa þennan texta?

Hefur einhver séð fullorðinn einstakling endast við að hoppa á trampólíni í 5 klukkustundir samfellt?