Kristján B. Jónasson birtir nokkuð sérkennileg eftirmæli um Geirlaug Magnússon í Lesbókinni um helgina, grein sem hefur farið fyrir brjóstið á mörgum. Kristján heldur því blákalt fram í greininni að verk Geirlaugs síðustu árin, þ.e. fram yfir ákveðið tímabil (útgáfutímabil hans hjá Máli og menningu) hafi verið lítils virði og maðurinn sjálfur orðinn útbrunnið skar á þeim tíma.
Sjálfur man ég að ein besta bók Geirlaugs, Nýund, kom út í vonlausri útgáfu hjá Valdimar Tómassyni árið 2000 og er hvergi fáanleg.

Engu er líkara en Kristján sé að réttlæta hafnanir sínar á höfundinum með þessari grein. Það er óþarfi. Það er ekki freistandi fyrir bókaútgefendur að gefa út ljóðabækur vegna þess að þær seljast ekki neitt, jafnvel ekki ljóð eftir góða höfunda eins og Geirlaug, og bókaútgáfur á borð við Eddu eru fyrirtæki sem þurfa að borga fólki laun. Þess vegna er ekkert að því að smærri útgáfur sem ekki eru reknar á atvinnumannabasis, sjái um slíkt. Óþarfi er að skrifa vafasöm minningarorð um höfund til að réttlæta þetta.

Ég efast líka um að mönnum þyki þær ljóðabækur sem Benni hefur gefið út eftir karlinn vera eitthvert rugl úr útbrunnum drykkjumanni þó að ég ítreki að mér finnst týnda bókin, Nýund, vera best.