Konan var örg í m0rgun. Ég var reyndar búinn að færa henni morgunverð og Fréttablaðið í rúmið, en hún þurfti að minna mig á það. Ergelsið stafaði af öðru: annarhvor krakkinn hafði hellt einhverju klístri ofan í hnífaparaskúffuna og mín þurfti að rífa hana úr og spúla allt saman. Hún sagði að hér biðu allir eftir því að hún gerði allt og enginn lyfti fingri. Ég benti henni á að ég hefði skúrað í gær og þvegið í óteljandi vélar. Hún sagði að ég tæki bara að mér afmörkuð verkefni, hennar biði alltaf að laga það sem aflaga færi. Ég vissi upp á mig sökina. En hún hafði hvorki sett upp á sér hárið né málað sig heldur stóð þarna hrá og fertug og berfætt og úrill fyrir framan sig. Geðvond kona verður í það minnsta að vera falleg. Ég áræddi ekki að nefna þetta en sagði þó ansi ósvífinn: "Ef þú hefur of lítið að gera þá ferðu bara að hugsa um að eiga fleiri börn. Og þá verður draslið og vesenið ennþá meira." Nú hló hún, það mátti hún eiga, en sagði síðan: "Láttu ekki eins og þú sért alltaf að gera eitthvað merkilegra en aðrir í þínum frítíma." - Þarna hitti hún á veikari blett en hún gerði sér grein fyrir. Hún gat ekki vitað að ég er aftur kominn með óbragð af sögunni og þykir hún bæði andlaus og endurtekningasöm. En það þýðir ekki annað en að vinna sig inn í galdurinn eins og maður hefur svo sem gert áður. Þegar við kvöddumst áðan sagði hún síðan: "Ertu að fara að gifta þig? Hvers vegna ertu í teinóttum jakkafötum?" - "Hvers vegna ekki?" svaraði ég. "Venjulegt fólk klæðir sig ekki svona að tilefnislausu", sagði hún. "Ég hef ekki áhuga á að vera eins og venjulegt fólk", svaraði ég nokkuð ungæðislega. En undir niðri veit ég að ég er alveg eins og aðrir. Common as muck. Það hafa bara allir sín tilbrigði.