Stundum er eins og lífið sé ekki annað en endurfundir við fortíðina. Münchenarferðin var dæmi um slíkt. Í gærkvöld fór ég síðan á Mokka, eina staðinn í Reykjavík sem ekkert hefur breyst alla mína ævi. Þar hékk palestínuklútur á snaga og dæmigerður menningarviti sat einn við borð og hugleiddi sína frasa. Menningarvitarnir hafa í raun ekkert breyst frá því 1980, klæðaburðurinn er m.a.s. svipaður og líka eru MR-krakkarnir sem oft sitja á Mokka nánast alveg eins klædd og ég og mínir bekkjarfélagar vorum um 1980.

Í dag hjólaði ég upp á Hlemm og rak augun inn um gluggann hjá Herstöðvaandstæðingum á Snorrabraut. Þar var "Ísland úr Nato-herinn burt"-fáni. - Dásamlega úrelt. Herinn er að fara og hvernig getur nokkur maður verið ennþá á móti NATÓ? Það er ekki eins og NATÓ sé strengjabrúða Bandaríkjanna lengur.

Ég sleppti morgunblundinum, hélt mér vakandi frá hálfátta og hjólaði síðan í vinnuna. Voðalega ánægður með sjálfan mig en í rauninni er þetta ekkert sniðugt. Ólíklegt að ég geti skrifað í kvöld með þetta svefnmagn í hausnum. Eins og það virkar nú slæpingslegt að sofa til hálftíu þá er það nauðsynlegt fyrir mig og mín áform.