Það var ánægjulegt að rekast tvisvar á Árna Bergmann á fjölmiðlavakt helgarinnar, annars vegar með Kaldastríðsgrein í Lesbókinni og hins vegar í vikuspjalli ásamt Þórlindi Kjartanssyni og Lóu Aldísardóttur á NFS. Ég er þrátt fyrir allt orðinn svo gamall að ég hugsa oft með mér: Hvað verður um þessa menn sem maður las alltaf? Hvers vegna rekst ég ekki vikulega á grein eftir Árna Bergmann? Pistladálkar blaðanna virðast mér yfirfullir af hugleiðingum tvítugra blaðamanna um raunveruleikaþætti eða það eru þrítugar fyllibyttur að skrifa um hryllingsmyndir.

Og þó. Býsna snjallir voru Bakþankar Bergsveins Sigurðssonar um óbeit hans á útilegum. Engu síðri birtist síðan náttúrudýrkandinn Andri Snær í sjónvarpinu (Örlagadagurinn).

Ég met nefnilega fólk ekki eftir skoðunum. Það er framsetningin sem skiptir öllu máli, fersk sýn, húmor, stílþróttur og helst einhver lífsreynsla undirliggjandi.

Myndi líklega sjálfur fá harðan dóm hjá sjálfum mér þessa sumardaga. Hef fátt að segja annað en gjamm um HM í fótbolta. Þetta bloggform á skoðunum mínum og hugleiðingum er að verða nokkuð útjaskað. Annaðhvort þarf ég að fríska upp á það eða finna mér annan vettvang.

En sumarið má alveg líða án þess að það skýrist.