Við reynum að búa okkur til kreppur fyrst engin alvöru vandamál herja á okkur. Staðreyndin er sú að Erla er ekki fullkomlega ánægð á Tómasarhaganum. Sjálfur verð ég að viðurkenna að af vinum okkar eigum við ljótasta heimilið. Hjá öðrum er meira pláss og allt er nýrra og ferskara. Við reifuðum þetta í heimsókn í gær og Erla sagði eitthvað á þessa leið: Ég vil hafa minn eigin garð, ég er bara sveitastelpa og náttúrubarn og vil geta gengið út á morgnana og haft gras undir fótunum. - Ég ranghvolfdi í mér augunum en svo fékk ég móral.

Fyrir utan einkagarðleysið eru barnaherbergin mjög lítil og eldra barnið er farið að kvarta daglega undan þrengslum. Og af því við höfum aldrei ákveðið hvort við ætlum að búa þarna um ókomna framtíð eða ekki þá gerum við ekkert fyrir húsnæðið. Eldhúsinnréttingin er gömul og allar hurðir sjúskaðar og ljótar. Gólfin eru fín, baðherbergi nýlegt, rafmagnið gamalt að hluta.

Lítið mál væri að kljúfa raðhús eða lítið einbýli í viðbjóðslegum hverfum (engin nöfn nefnd) eða stöðum sem eru of langt í burtu (Hafnarfjörður). Hvorki ég né Freyja gætum hugsað okkur að flytja svo langt frá núverandi heimahögum og Erla áttar sig á því að enginn veit hvað átt hefur fyrr en misst hefur þegar enginn Ægissíðustígur er í augsýn. Í mínum huga koma nokkur önnur hverfi en Vesturbærinn til greina en þau hverfi eru eiginlega alveg jafndýr. Ég er t.d. mjög hrifinn af Seltjarnarnesinu, ekki er mikið úrval af hæfilega litlu húsnæði þar, en þó eitthvað.

Við náðum ágætri lendingu í morgun: að stefna á rað, par eða lítið einbýli eftir sirka þrjú ár. Þá væri ákveðnum sparnaðarmarkmiðum náð og í versta falli gætum við endað á því að skulda 20 milljónir eða þar um bil. Síðan er að reikna hvað þetta þýddi mikla greiðslubyrði.

Altént er málið komið í hægan en öruggan farveg. Ég átti frumkvæðið að því að höggva á hnútinn og kaupa mér frið. Allt var þetta þó sagt í einlægni og ég minnti hana á að tvisvar áður hefðum við haft sambærileg markmið, tekið höndum saman og allt lukkast vel: Fálkagatan og Tómasarhaginn.