Ég upplifði það í dag að sjá sjálfan mig í spegli án þess að gera mér grein fyrir því að það væri spegilmynd. Í a.m.k. hálfa sekúndu taldi ég mig vera að horfa á einhvern annan. Ég sat á kaffihúsinu í Smáralind, út við ganginn, og drakk kaffi á meðan Erla og Freyja voru að vasast í búðum. Þegar ég skyndilega leit um öxl blasti við mér þessi ókunnugi maður, í risastórum spegli sem ég gerði mér enga grein fyrir að væri þarna.

Tilfinningin sem ég náði að upplifa áður en ég áttaði mig á því hver þetta var, voru e-k ónot. Satt að segja mættu augu mín manni sem mér líkaði ekki við.

Ég hef raunar áður fundið fyrir þessari tilfinningu þegar ég skoða ljósmyndir af sjálfum mér: Að mér líki hreinlega ekki við sjálfan mig. En þó líkar mér óskaplega vel við að vera ég. Þetta er ekki birting slæmrar sjálfsmyndar Ég fíla alveg að vera þessi náungi - ég myndi bara ekki vilja vera einhver annar sem þarf að vera nálægt honum. Ég myndi líklega ekki vilja eiga neitt saman við mig að sælda, við þennan Ágúst Borgþór, ef ég væri einhver annar.