Daníel kom honum á óvart með því að segjast frekar vilja ræða við hann í einrúmi en á kaffihúsi. Honum virtist niðri fyrir í símanum og í áhyggjutóninum skynjaði Árni gamalkunna einlægni sem yljaði honum. Árni stakk upp á því að þeir hittust fyrst á kaffihúsi en færu síðan á skrifstofu annars hvors þeirra til að ræða prívatmál. Niðurstaðan var tælenskur veitingastaður á Hlemmi, rétt upp úr hádegi á fimmtudegi um miðjan júní.
Árni kom á undan, um tíu mínútum fyrir áætlaðan tíma og rúmlega korteri áður en Daníel birtist á staðnum, fremur ráðvilltur á svip. Árni fékk sér sæti út við glugga. Hann pantaði sér kaffi latte til að fá tilbreytingu frá kaffivélinni hjá vinnuherberginu, en það var svo brennheitt að hann gat ekki snert við bollanum og smakkaði aldrei á því.
Sterkur matarilmur var í loftinu, óviðkunnanlegar og einhvern veginn subbulegur. Staðurinn var þó augljóslega alltaf tandurhreinn, starfsfólkið sífellt með tusku á lofti og í gegnum matarlyktina greindi maður alltaf þefinn af hreingerningarefnum. Þessu blandaðist reykjarsvæla og útkoman var velgjutilfinning sem smám saman hvarf eftir því sem lengur var setið á staðnum.

Svona hefst lokakafli annars hluta. Hann er mikilvægt samtal á kaffihúsi og þarf að taka 3-4 síður. - Lokahlutinn er sem slíkur óvæntur endir en ætti varla að vera nema 5000 orð. - Síðan þarf að skrifa þetta allt upp aftur, strika út og setja meira kjöt á beinin. Ég mæni á München þar sem allt á að gerast.