Nýja Who-platan virðist vera býsna góð. Hún er róleg á köflum og þunglyndisleg og virkar í raun bara sem sólóplata frá Pete Townshend sem lætur vin sinn, Roger Daltrey, synga rúmlega annað hvert lag en spilar sjálfur á flest hljóðfæri.

Ýmsar fleiri afurðir streyma á markaðinn. Fyrsta skáldsaga Fríðu Á. Sigurðardóttur síðan 1998 og fyrsta bókin síðan smásagnasafnið Sumarblús kom út árið 2000.

Ljóðabók Óskars Árna er mjög spennandi og síðan eru skáldsögur eftir Braga Ólafsson, Eirík Guðmundsson og fleiri. Laugardagur eftir Ian McEwan er komin út og einhverjar fleiri fýsilegar þýðingar eru í jólaflóðinu. Fall Berlínar virðist mér áhugaverð bók en verkum sem lýsa glæpum Bandamanna gegn Þjóðverjum í seinni heimstyrjöldinni, aðallega Rússum, fer fjölgandi.

Annars eigum við rithöfundar ekkert erindi í bókmenntaumræðuna lengur. Það sannaðist enn einu sinni fyrir mér í ágætu samkvæmi á föstudagskvöldið þar sem voru lögfræðingar, forritarar, lyfjafræðingar og fleiri. Þetta fólk talar um verk Arnalds Indriðasonar af miklum áhuga og mikilli innlifun og er yfirleitt mun betur að sér í þeim en rithöfundar. Í heimsbókmenntum dagsins er það síðan Da Vinci lykillinn sem þetta fólk fræðir mann um.

Ég yrði t.d. mjög hissa ef lyfjafræðingur, lögfræðingur, viðskiptafræðingur eða forritari tæki skyndilega að segja mér frá nýjustu bókum Óskars Árna, Braga Ólafssonar, Steinunnar Sigurðardóttur, e.t.c.