Fyrir sirka viku síðan gjammaði ég eitthvað um það hér í vinnunni að í vor gæti orðið fyrsta stjórnarkreppan hér á landi í áratugi. Ég ætlaði að blogga um þetta en nennti því af einhverjum ástæðum ekki. Egill Helgason orðaði síðan þessar hugsanir mínar allnákvæmlega í þættinum sínum í dag. Sem er auðvitað besta mál því hann kemst yfirleitt betur að orði um pólitík en ég. Aðalspursmálið er samt það hvort fylgi Frjálslyndra helst. Ef það gerir það ekki fer það að miklu leyti til Sjálfstæðisflokksins. Sterkur Frjálslyndi flokkurinn með margumræddar áherslur í innflytjendamálum gæti hins vegar virkað illa í stjórnarmyndunarviðræðum við Vinstri græna og Samfylkinguna. Það hvarflar samt að mér að vinstri grænir verði erfiðastir - harðastir á prinsippunum. Ég hjó eftir því þegar ISG var í sama þætti fyrir viku að fjalla um hvernig samstarfsflokkar Sjálfstæðisflokksins enda sem fylgislausar druslur - að hún eiginlega sagði hreint út að það sama myndi ekki gilda um Samfylkinguna vegna þess að hún væri svo miklu stærri og sterkari flokkur en þeir sem hafa farið illa út úr þessu samstarfi, þ.e. Framsókn og Alþýðuflokkurinn. Það var erfitt að sjá hún teldi samstarf við Sjálfstæðisflokkinn ólíklegt. - Ég held að Samfylkingin hafi líka neyðst í kaffibandalagið til að lúkka ekki illa hjá vinstri sinnaðri kjósendum sínum, en Vinstri grænir höfðu allt frumkvæðið að því í raun og veru.

Mér litist prýðilega á samstjórn Sjálfstæðisflokks og Samfylkingar. Bara spurning hvort þingmeirihlutinn væri ekki einum of sterkur.