Föstudagskvöldið á Kormáki og Skildi, þeirri indælis eðalkrá, var hið líflegasta. Ég hitti fleiri kunningja úr hópi smárra skálda en ég átti von og þar að auki einn þekktan sem hefur sagt mér að nefni ég hann á nafn á þessari síðu muni hann aldrei tala við mig framar. Það er því ekki mjög fýsilegt að gera grein fyrir kvöldinu þegar eitt nafn af fimm vantar því við vorum allir í einum hóp. Þrátt fyrir ágætan félagsskap var þó bjórinn líklega eftirminnilegastur, en ég hef nú uppgötvað tegund sem er mér mjög að skapi: Dökkur Erdinger frá þýskalandi. Hann bragðast eins og Egils Malt með aðeins minni sykri og töluvert meira alkóhólmagni. Alveg lygilega bragðgóður andskoti. Ég drakk fjóra þetta kvöld og reykti alltof marga vindla.

Ég er búinn að skokka tvisvar um helgina og synda einu sinni. Því miður hef ég líka étið of mikið eins og vanalega. Áðan sá ég KR bjarga sér úr fallbaráttu og skjótast upp í 5. sæti með heimasigri á KA. Nú bíða menn bara eftir hreinsunum og nýrri blómatíð.

Ég hef á tilfinningunni að það verði mjög erfitt að fá bókina mína kynnta í haust. Tilraunir mínar til að taka þátt í þessari hálfgerðu forkynningu sem hefur verið að skjóta upp kollinum í blöðunum, hafa verið með öllu árangurslausar. Í hvert sinn sem ég sendi frá mér bók rekst ég á einhvern heilalausan vegg í fjölmiðlum þar sem bókmenntaleg gæði skipta engu máli. Þar ræður ríkjum fólk sem hefur líklega aldrei lesið staf eftir mig, telur sig þess umkomið að dæma hvað er bókmenntalega fréttnæmt, og hefur ákveðið að mín verk teljist ekki til þess án nokkurrar bókmenntalegrar ástæðu. Ég er algjörlega undir þetta búinn núna og læt það ekki á mig fá. Veit sem fyrr að ég held áfram að vaxa í áliti þeirra sem slysast til að lesa bókina.