Það rifjaðist upp fyrir mér æskuminning um daginn: Ég sit tvítugur (já, ég kalla þann aldur æskuár, krakkaormarnir ykkar) að aldri og skrifa í stílabók með Lamy-kúlupenna sem mér finnst fallegur en er allt of sleipur svo rithöndin er ekki einu sinni góð, hvað þá textinn. Ég lét mig samt dreyma um að ég væri að skrifa alvöru sögu, góða smásögu með lifandi andrúmslofti og fullorðnu fólki sem ég skildi, eða kafla í góðri skáldsögu. Og ég lét mig dreyma um að ég væri búinn að skrifa og gefa út nokkrar bækur, og ætti vinnuherbergi þar sem ég sæti við skriftir og veggirnir væru þaktir bókum sem ég væri búinn að lesa. Ég ætti síðan konu og börn og væri kannski í skemmtilegu starfi meðfram ritstörfunum.

Kvöldið sem þessi minning rifjaðist upp sat ég inni í vinnuherberginu mínu á Tómasarhaga fyrir framan tölvuna, ég horfði á bókahillurnar í kringum mig, tók fram nýju bókina mína sem gefin var út í haust og horfði á textann á skjánum: næstu bók í smíðum.

Konan og börnin voru sofandi. Mig langaði til að vekja konuna og segja henni frá draumnum sem hefði ræst en stillti mig. Ég fann köttinn og sagði honum frá þessu. Hann varð ekki gáfulegri á svipinn en hann á vana til.

Síðan settist ég aftur við tölvuna og feisaði baslið sem skriftir eru, eilíft hangs og efasemdir, glugg í bækur, leiðindi, klámvafr (sem ég er því miður búinn að leggja á hilluna vegna vírusaógnana), andriki.is, rithringur.is, tölvupóstur, nyhildruslur.is, googla sig upp (helvítið kvað googla sig upp daglega); halda áfram að skrifa, þurrka út, fara inn í eldhús og éta yfir sig eða standast freistinguna og fá sér vindil ....

hnoða síðan saman einni síðu og svo annarri -

og ímynda sér þess á milli að þetta sé bara gaman: að sitja blístrandi við tölvuna og láta þetta streyma út úr sér. Þannig eru hins vegar bloggskrifin, en svoleiðis jukk var aldrei partur af draumnum.