Barnaland

Það getur stundum verið einfalt að vera pabbi. Erla var búin að snúast töluvert í kringum Kjartan í kvöld en ég var annars hugar út af sögunni sem ég á að vera að skrifa núna en ekki þessa bloggfærslu. Erla hæddist dálítið að mér fyrir sljóleikann og ég vissi upp á mig skömmina. En ég veit líka hvað slær öllu við, svo ég byrjaði að yggla mig og stappa niður fótum og drengurinn hljóp skríkjandi inn í rúm. Hann vissi að það var að byrja bardagi. Hann öskraði af tilhlökkun þegar hann heyrði mig þramma inn í herbergið. Svo byrja hin ógnvænlegu átök, honum er haldið uppi í loftinu, hann er kreistur og honum er fleygt niður á rúmdýnuna. Hann fær jafnvel létt karatehögg á hálsinn og bakið. Ég gæti þess að gefa hæfilega eftir á köflum (en ekki of mikið né of lengi) og emja undan höggunum frá honum og spörkunum. Ég held að hann trúi því virkilega að hann eigi í fullu tré við mig. Ég ætlaði aldrei að losna en veitti honum a.m.k. korterslöng slagsmál með hléum. Hann hefði verið til í að halda áfram í alla nótt.

Þannig að ef maður nennir ekki að hlusta á börnin sín eða tala við þau þá er bara að slást við þau. Þeim finnst það miklu skemmtilegra, a.m.k. fimm ára strákum.

Við tölum reyndar mikið um handbolta og fótbolta og ýmis heimspekileg málefni en ég held aldrei athyglinni þegar hann fer að lýsa tölvuleikjum eða júgeóköllum. Hann verður að lifa við það.

Stelpan fékk miklu hærri einkunnir en vonast var til, reyndar alveg prýðilegar. Ég sagði henni að ég væri stoltur af henni. Hélt að málið væri þar með úr sögunni en stuttu eftir hrósyrðin afhenti hún mynd: áletruð ástarjátning og stórt bleikt hjarta.