Einhver furðuleg en afar sterk nostalgíutilfinning grípur mig við að horfa á Staupastein á Skjá einum á nóttunni. Einhver sorgarblandin sæla yfir því að hafa einu sinni verið ungur og fallegur og vitlaus og grannur með vonir og væntingar í heimi þar sem var ekkert internet en manni fannst samt vera nútími og fólksvagenbjöllur óku enn um göturnar og Erla var handan við hornið eða í fangi mér með óraunsæja aðdáun í augunum, nánast lömuð af ást. Og engir peningar í vasanum.