Jæja, kominn aftur á sænska kaffihúsið með íslensku stöfunum í eldgömlu tölvunum sínum. Tímanum eyði ég ýmist hér í Stalos sem er steindauður strandbær, í Platanías þar sem er mun meira líf og loks í títtnefndri Hania, Chania, Xania. Þangað förum við Erla í kvöld í rómantíska ferð eða svo á að heita. Bróðir hennar og mágkona fara í samskonar ferð annað kvöld og hinir heimasitjandi passa börnin, sem er nú lítið mál því krakkarnir eru orðnir svo stórir. Það er hinn yndislegi lúxus við að vera miðaldra: Stórir krakkar. Ekki gargandi grey í kerrum sem þarf að skáskjóta framhjá túristastraumnum á þröngum gangstéttum.

Ég veit ekkert um Grikkland. Eða réttara sagt, það sem enn tollir í kollinum á mér er tengt Aþenu og ekki er ég þar. Allt annað er runnið saman í hausnum á mér eins og orðatiltækin í kollinum á Bibbu á Brávallagötunni. Ég get heldur ekki myndað mér neinar sérstakar skoðanir á hinum almenna Krítverja. Þetta er náttúrulega allt ferðaþjónustufólk, beint og óbeint, þeir sem maður á einhver samskipti við. Veitingahúsaeigendurnir og þjónar eru alltaf vingjarnlegir, þakka skyldi þeim. Strætisvagnastarfsfólkið er einstaklega ruddalegt og óbilgjarnt enda ekki ætla ég meðalgrikkjanum það, þetta er bara einhver kúltúr í þeim bransa.

Ég er að lesa bók sem gerist í grísku borgarastyrjöldinni rétt eftir seinni heimstyrjöldina. Eleni heitir hún (eða Elini, er ekki með hana með mér hér) og er eftir blaðamanninn Nicholas Gage en marxískir skæruliðar myrtu móður hans árið 1948. Hann gerðist síðan rannsóknarblaðamaður og á miðjum aldri tók hann að beita þeim vinnuaðferðum til að hafa uppi á morðingjum móður sinnar. Bókin er læsileg og ég fræðist þá eitthvað um gríska samtímasögu en fornsagan verður í sama grautnum í hausnum á mér sem fyrr, fyrir utan þetta þokkalega yfirlit um heimspekina sem ég hef.

Léttir var að heyra af 4-0 sigri KR gegn Fram. Gálgafrestur í fallbaráttunni.

Mér hefur gengið vel með skáldsöguna þó að alltaf sé ég jafnóánægður með afköstin þessi misserin. Þetta gæti orðið hin lúnknasta saga.