Óneitanlega fannst mér morgunstundin sú sem ég lýsti hér að neðan ansi listræn og hún verður alltaf betri því oftar sem ég renni henni í gegnum hugann núna. Ég sleppti þó einu smáatriði sem líklega var listrænn hápunktur þessarar stundar: Leigubílstjórinn rak augun í bjölluna af hjólinu mínu sem hafði losnað af við fallið og lá í svellaðri götunni. Hann stöðvaði bílinn, opnaði bílstjóradyrnar, teygði sig eftir bjöllunni og rétti mér hana. Ég stakk henni í bakpokann.