Hann var á leiðinni út og því í jakkanum. Það var enginn hanki á salerninu og því hafði hann hengt jakkann á lykil sem stóð út úr þurrkuboxi áföstu veggnum. Þegar hann var búinn að ljúka sér af, þvo sér um hendurnar og þurrka, tók hann jakkann en þá féll lykillinn úr skránni. Fyrir neðan þurrkuboxið var plastkarfa hálffull af krumpuðum þurrkum. Hann fann ekki lykilinn á gólfinu í kringum körfuna og byrjaði því að róta ófús í henni. Karfan hafði greinilega ekki verið tæmd nokkuð lengi því varla gat notkunin verið mikil. Hann fann ekki lykilinn og fékk sig ekki til að leita af sér allan grun í þessum hroða.
Þessi mynd leitaði þráfaldlega á hugann á meðan Daníel sagði sína sögu. Árna fannst hann þurfa að finna einhverja merkingu í þessu, einhverja samlíkingu við játningar Daníels. En í raunveruleikanum var þetta eflaust merkingarlaust. Rithöfundar bjuggu til merkingu og samlíkingar. Var skáldskapurinn kannski afneitun á raunveruleikanum, þessum innantóma og merkingarlausa raunveruleika sem sífellt blasti við?