Konan mín þjáist af flughræðslu og það mikilli. Þið getið rétt trúað hvort Bandaríkjaferðin í vor hafi ekki reynt á þolrif elskunnar enda hátt í tíu tímar í flugi báðar leiðir. Í dag þurfti hún að fljúga til Akureyrar vegna vinnunnar og hafði kviðið fyrir því síðan um helgina. Ég benti henni á að hvað flugtíminn væri miklu styttri en í vor og hún gat vissulega huggað sig við það. Málin björguðust síðan alveg aðra leiðina með því að hún fékk að sitja frammi í flugstjórnarklefanum. Með því að horfa á hverja einustu hreyfingu flugmannana og vita nokkurn veginn nákvæmlega hvað þeir eru að gera minnkar óttinn til muna. Svo virðist vera að eina leiðin fyrir hana til að losna algjörlega við þessa fóbíu sé sú að hún einfaldlega læri flug, jafnmótsagnakennt og það hljómar. Það vill líka svo til að meðfram þessum ótta bærist undarlegur áhugi á flugi.

Er einhver með fóbíu hérna? Sjálfur gæti ég líklega flokkast sem einhvers konar matarfíkill (fyrir utan það að vera fádæma heimskur, fullkomlega siðlaus og meistari smásögunnar, hehe). Ég hef t.d. haft þolanlega stjórn á átinu í nokkrar vikur núna vegna þess að ég hef ekki snert hvítan sykur. Ég veit af reynslunni að eitt súkkulaðistykki eyðileggur sjálfsstjórnina. Fíkn er hins vegar held ég flóknara fyrirbæri en árátta og fóbía. Ég hef a.m.k. ekki náð að setja mig í spor konunnar minnar en fanga það bara með skynseminni að þetta flokkast að einhverju leyti undir þörf fyrir það að hafa fullkomna stjórn á aðstæðunum.